Inburgering

De Brusselse situatie is een complex kluwen van bevoegdheden van verschillende overheden. De Brusselse GGC is daarbij bevoegd om de verplichting tot inburgering op te leggen en de modaliteiten ervan te bepalen. Vlaanderen en de Cocof bieden anderzijds de concrete inburgeringstrajecten aan in Brussel.

Daar waar er in Vlaanderen al sinds 2004 sprake is van een verplicht inburgeringstraject, waarbinnen respect voor onze waarden een centrale rol inneemt, nam de Brusselse regering pas in 2014, een jaar na Wallonië, de inburgeringsverplichting op in haar beleidsverklaring. Tot op vandaag is een nieuwkomer in Brussel echter niet verplicht om een inburgeringstraject te volgen. De ordonnantie werd zelfs nog niet aan het parlement voorgelegd.

Bovendien is er een ernstig capaciteitsprobleem. Per jaar verwacht men ongeveer 20.000 nieuwkomers in Brussel, maar er wordt slechts geïnvesteerd in 9.400 trajecten. 5.400 worden door Vlaanderen aangeboden en 4.000 door de Franse gemeenschapscommissie (COCOF). Tot op vandaag zijn de onthaalbureaus van de COCOF echter nog altijd niet geopend. Nochtans heeft diezelfde COCOF van Brussel negen miljoen euro ontvangen om onthaalbureaus te openen. De COCOF gebruikt echter het leeuwendeel van dit bedrag om haar belabberde financiële situatie recht te trekken.

Vlaanderen, dat al meer dan tien jaar inburgeringstrajecten (op vrijwillige basis) aanbiedt in Brussel en nu bijkomend in 2.400 extra plaatsen voorziet, krijgt geen cent.     

Klik hier om mijn opiniestuk over inburgering op Brusselnieuws te lezen 

Klik hier om mijn opiniestuk op La Libre over inburgering te lezen