IRISCARE: Brusselse regering creëert nieuwe “usine à gaz” naar Waals voorbeeld

Een “usine à gaz” met drie beheersraden, bevolkt door in totaal maar liefst 86 vertegenwoordigers van verschillende representatieve organisaties. Een structuur die de regels voor de private kinderbijslagfondsen vastlegt, maar als publiek kinderbijslagfonds tegelijk hun concurrent is. En tenslotte een structuur die quasi een spiegel is van de Waalse structuur, waarbij de belangen van de Nederlandstalige Brusselaars die naar Vlaanderen verhuizen (en omgekeerd) opzij worden geschoven.  “Met het logge IRISCARE laat de Brusselse regering de zorgbehoevende Brusselaars en gezinnen in de steek “, aldus N-VA Brussels Parlementslid Liesbet Dhaene, “Maar de grootste dupe zijn de Nederlandstalige Brusselaars die naar Vlaanderen verhuizen en de Vlaamse gezinnen die in Brussel willen komen wonen. Met dank aan SP.A en Open VLD.”

Vandaag werd de nieuwe instelling van openbaar nut “IRISCARE” voorgesteld, die belast zal worden met het Brussels beleid inzake gezondheid, bijstand aan personen en gezinsbijslag. Binnen elk van de drie beheersraden worden de beslissingen genomen door een dertigtal vertegenwoordigers van representatieve organisaties (zoals de verzekeringsinstellingen, zorgberoepen e.a.). “Natuurlijk moeten de sociale partners betrokken worden bij het beleid, maar moeten ze echt overal meebeslissen?”, aldus Dhaene, “Voor de Brusselse regering primeerde het behoud van het federale “paritair beheer” overduidelijk op de zorg voor een vlotte, efficiënte en kostenbesparende dienstverlening aan de Brusselaars. “

Het feit dat IRISCARE tegelijk de regels voor de kinderbijslagfondsen vastlegt maar zelf ook een (publiek) kinderbijslagfonds is, zorgt voor ongelijke concurrentie en belangenconflicten met de private kinderbijslagfondsen. Dat bleek in het verleden al bij het federale FAMIFED, die dezelfde cumul van functies kent. De Brusselse regering lost dit op met een artikel dat zegt dat IRISCARE “elk belangenconflict tussen zijn functie van operator en zijn opdrachten als regulator voorkomt.” “Wie gelooft dit? ”, vraagt Dhaene zich af, “Het is als zeggen aan een kind dat het niet mag snoepen maar tegelijk een snoepje in de hand geven. In Vlaanderen worden die twee functies in aparte structuren gegoten.”

Tenslotte is IRISCARE quasi een spiegel van haar Waalse tegenhanger AVIQ (Agence pour une Vie de Qualité). Na de zesde staatshervorming hebben enkele Franstalige partijen (PS, Ecolo, MR en CDH) afgesproken om het Brussels beleid en de Brusselse structuren af te stemmen op het Waals beleid en de Waalse structuren (de zogenaamde Sainte-Emilieakkoorden). Dit onder andere opdat een overstap van Brussels naar Waals systeem en omgekeerd heel vlot zou verlopen. “SP.A en Open Vld hebben in dit dossier deze Franstalige akkoorden mee uitgevoerd”, besluit Dhaene, “De belangen van een vlotte overstap voor de Brusselaars die naar Vlaanderen verhuizen en van de Vlaamse gezinnen die naar Brussel willen verhuizen, kwamen blijkbaar niet aan bod.”